Reismomenten die je bijblijven
blog
maandag 11 september
Om nooit meer te vergeten
Sommige momenten op reis vergeet je niet zo snel. Zoals die Balinese vrouw die je met een grote glimlach laat zien hoe zij haar rijst oogst. Oprechte momenten. Heb jij dat ook? Zo’n reismoment dat je maar niet vergeet? Een reis is een schakel aan ervaringen. Je onthoudt nooit een hele reis, het zijn nét de momenten die het doen. Dat is waarvoor je op reis gaat. We delen drie van onze favoriete reismomenten met je, in Peru, Indonesië en Botswana.
1. “Eíndelijk, daar is de Zonnepoort!”
Een tocht dwars door de Andes, met spectaculaire uitzichten over de bergtoppen en het onbeschrijfelijke overwinningsgevoel als je de laatste honderd meter aflegt. Als je Machu Picchu dan eindelijk ziet, krijg je toch écht wel het ‘wow’-gevoel! Ook onze Peru- fanaat Karin vergeet dat moment niet snel meer.
Karin:
“Machu Picchu en de Inca Trail stonden altijd al hoog op mijn wensenlijst. Vier dagen lopen, soms even doorbijten, dat leek me wel wat. De beroemde Incastad zie je maar eenmaal in je leven, dus de tocht ernaartoe mag speciaal zijn, vind ik. Dwars door regenwoud en bossen, langs weidse uitzichten en via duizenden treden (en voor mijn gevoel nog zóveel meer) naar een hoogte van wel 4.200 meter! Als ik op dag één aankom bij de controlepost, beginnen de kriebels echt. Ik vul het registratieformulier in, laat m’n paspoort zien en luister naar de briefing van onze gids. Na alle handelingen ben ik er helemaal klaar voor: laat de trekking maar beginnen!
Dagenlang lopen, dat is de Inca Trail. Aan de voet van een berg lijkt de top maar een uurtje lopen. Maar in de praktijk komt er geen einde aan de traptreden. Enkel heel veel chocolade, liters water en flink wat doorzettingsvermogen zorgen ervoor dat ik de dag doorkom. Maar als ik dan kortademig en wel bij de kampeerplek aankom, ja … dan ben ik voldaan!”
“Het echte hoogtepunt? Dat is zonder twijfel op dag vier. Ik ben al vroeg uit de veren, wetend dat ik na dagenlang lopen nu echt nog maar een uurtje hoef. In het donker volg ik het pad. Ik moet goed opletten waar ik mijn voeten neerzet en bij elke stap voel ik de spanning oplopen. Ik voel m’n hart steeds harder kloppen in m’n keel. En dan, omringd door bergen en verscholen achter de ochtendmist, doemt hij ein-de-lijk op: de oude mystieke stad met de Zonnepoort. Het eerste moment dat je Machu Picchu ziet … Nee, ik kan het niet met woorden omschrijven!”
Wil jij dit ook ervaren? Bouw je eigen reis met Riksja Peru.
2. “Wat bijzonder dat ik hierbij mag zijn …”
Sulawesi, Indonesië. Op een volle dag rijden van hoofdstad Makassar ligt Torajaland. Hier worden tradities nog in ere gehouden: bruiloften worden uitbundig gevierd en waterbuffels worden geofferd op begrafenisceremonies. Collega Jeanette heeft geluk en maakt het laatste mee.
Jeanette:
“De rit naar Rantepao gaat langs dorpen met houten huizen op palen. Kinderen spelen tussen de palen, terwijl de oma’s een dutje doen en de moeders de roddels van de dag doornemen. Hoe dichter we bij Torajaland komen, hoe vaker de traditionele zadeldaken opduiken. De huisjes zijn uitbundig versierd met houtsnijwerk, maar echt te klein om in te wonen. Onze gids Arru vertelt dat het rijstschuurtjes zijn die symbool staan voor rijkdom.
Aangekomen in Rantepao hoor ik dat het lot ons gunstig gezind is. Er is een begrafenisceremonie aan de gang -deze duren een week! – en wij zijn uitgenodigd. Morgen is de vijfde dag, de dag waarop de waterbuffels geofferd worden. ‘Help!’, denk ik, ‘dat klinkt best griezelig!’ Maar m’n nieuwsgierigheid overwint het van m’n angst. De overledene is een vrouw van zestig, wat erg oud is voor een Toraja. Ze is al een jaar geleden overleden, maar de ceremonie liet op zich wachten, want er moest gespaard worden voor voldoende waterbuffels. Het zijn er twaalf. Niet slecht, vindt Arru. Het voelt onwerkelijk dat ik hier op de begrafenis ben van een vreemde, maar de familie geeft me thee en koekjes en ik merk dat ik écht welkom ben.”
“De eerste waterbuffels verschijnen ten tonele. De mannen staan te kijken, te wijzen en te overleggen: deze buffel is voor de kerk, die is voor de buurtdorpen. Hoe dikker de buffel, hoe waardevoller, maar de witte waterbuffel is het duurst. Dit soort beslissingen zijn heel belangrijk en de mannen nemen dan ook hun tijd. Het bloederige tafereel dat volgt is niet aan mij besteed, maar het is bijzonder om mee te maken hoeveel waarde het volk nog hecht aan zijn rituelen. Ik voel me vereerd dat ik daarbij heb mogen zijn.”
TIP: Voor reizigers die al eerder elders in Indonesië zijn geweest of die op zoek zijn naar een ongerept eiland, raden we Sulawesi aan. Je wordt verrast door de gastvrije Toraja’s en in het noorden spot je spookdiertjes in de jungle. Een puur deel van Indonesië! Bekijk alle eilanden op Riksja Indonesië.
3. “Staat daar nou een nijlpaard?”
Botswana. “Ik word wakker van tikkende geluiden buiten de tent. Ik spits m’n oren. Regent het? Nee, volgens mij niet. Of toch …? Ik besluit toch maar even te gaan kijken, rits de tent open en wrijf de slaap uit m’n ogen. Staat daar nou een nijlpaard?”
Collega Josien:
“Vanuit onze 4×4-daktent zie ik twee dikbuiken rond onze auto struinen. Verderop, onder een boom, staat een hele kudde springbokken te grazen. Hoe gaaf is dit?
We zijn vanmiddag aangekomen in Botswana. Na de rode zandduinen van de Namibische Sossusvlei is dit echt een andere wereld. Onderweg reden we dwars door kuddes buffels, stonden we geregeld stil voor een overstekende giraf en moest ik de auto in zijn achteruit zetten toen we tussen een kudde olifanten en een babyolifantje belandden. Aan het einde van de dag zien we een troep leeuwen op een paar meter afstand . Ze liggen lui onder een boom, terwijl de kleintjes over hen heen klauteren. We zouden uren naar ze kunnen blijven kijken, maar willen op tijd terug zijn bij de campsite om nog voor het donker de daktent op te kunnen zetten. Die campsite is ook echt ‘in het wild’. Er zijn geen hekken en we zien geen buren.”
“We zijn gewaarschuwd om ’s nachts goed op te letten als we naar het toilet gaan, waarop ik onmiddellijk besluit dat ik het wel ophoud. Die avond zit ik bij ons eigen kampvuurtje. Bij elk geluidje spring ik op en knip ik m’n zaklamp aan om de omgeving af te speuren. We gaan maar op tijd slapen, ‘veilig’ boven op onze auto. Die ochtend worden we met veel kabaal gewekt: een baviaan is – ondanks onze apen-beveiliging – de vuilnisbak bij onze campsite aan het leeghalen.”
TIP: Wil je wat meer comfort? Je kunt bij ons ook in sfeervolle lodges slapen. Kijk voor meer informatie op Riksja Namibië & Botswana.
