Afscheidsbrief Che Guevara

Na de revolutie bekleedde Che Guevara verschillende functies binnen de nieuwe regering van Cuba. Zo was hij president van de Nationale bank en minister van Industrie. Vijf jaar na de revolutie, in april 1965, leek hij echter spoorloos verdwenen te zijn. Omdat zijn verdwijning tot talrijke speculaties leidt openbaart Fidel Castro later dat jaar een afscheidsbrief die hij enkele maanden daarvoor van Che Guevara ontvangen zou hebben. Er zijn altijd twijfels gebleven of Che Guevara Cuba heeft verlaten vanwege zijn drang andere landen te bevrijden van dictatoriale regimes, of omdat de samenwerking met Fidel te gecompliceerd werd. Che verklaart in de brief zijn onvoorwaardelijke steun aan de Cubaanse Revolutie en kondigt aan om Cuba te verlaten om in andere landen te gaan vechten in dienst van de revolutie. Na zijn verblijf in Cuba heeft hij gevochten in Congo en daarna in Bolivia, waar hij wordt vermoord door de CIA. De brief staat afgebeeld bij het mausoleum en museum in Santa Clara. Je kunt deze plek bezoeken tijdens de bouwsteen Living la vida local

Het jaar van de Landbouw

Havana, april 1965

Fidel,

Zo veel herinneringen komen bij me op: hoe ik je leerde kennen in het huis van María Antonia, dat je me voorstelde mee te gaan, hoe spannend heel de voorbereiding was. Op een dag werd aan iedereen gevraagd wie verwittigd moest worden in geval we zouden sneuvelen. Dat confronteerde ons allen met de realiteit. Later leerden we dat je bij een echte revolutie overwint of sterft. We verloren veel kameraden op de weg naar de overwinning.

Vandaag heeft alles een minder dramatische kleur omdat we rijper geworden zijn, maar dezelfde keuze stelt zich opnieuw. Ik voel dat ik mijn plicht jegens de Cubaanse Revolutie hier in Cuba vervuld heb en neem daarom afscheid van jou, van de kameraden, van jouw volk dat ook het mijne is geworden. Ik doe formeel afstand van mijn functies binnen de partijleiding, van mijn ministerambt, van mijn graad van commandant, van mijn Cubaanse nationaliteit.. Geen enkele wettelijke band bindt me nog aan Cuba. Er blijven enkel de bindingen van een andere aard, die je niet kan verbreken zoals een benoeming.

Als ik de balans opmaak van mijn leven tot hiertoe, denk ik me met voldoende toewijding te hebben ingezet voor de consolidatie van de overwinning van de revolutie. De enige fout die ik weerhoud is dat ik niet méér in je heb vertrouwd vanaf de eerste momenten in de Sierra Maestra en dat ik niet snel genoeg jouw revolutionaire leiderscapaciteiten heb ingezien. Ik beleefde hier een fantastische tijd en aan jouw zijde voelde ik me trots deel uit te maken van ons volk in de glansrijke en trieste dagen van de Caribische Crisis. Zelden tevoren heeft een staatshoofd zo uitgeblonken als jij in die dagen. Ik ben erg fier dat ik je zonder aarzelen gevolgd ben en me geïdentificeerd heb met jouw manier van denken en van inschatten van gevaren en principes.

Andere gewesten vragen nu de inzet van mijn bescheiden inspanningen. Ik kan doen wat voor jou onmogelijk is wegens je verantwoordelijkheid voor Cuba. Het uur van scheiden is aangebroken.

Weet dat ik wegga met een mengeling van blijdschap en pijn. Mijn zuiverste hoop als opbouwer en zij die mij het dierbaarst zijn laat ik hier achter…en ik verlaat een volk dat me opnam als een eigen zoon. Dat vind ik niet gemakkelijk. Het geloof dat je me inprentte, de revolutionaire geest van mijn volk en het gevoel me in te zetten voor de heiligste van alle plichten: vechten tegen het imperialisme waar ook ter wereld, neem ik mee naar nieuwe strijdtonelen. Dat sterkt me en heelt alle wonden.

Ik herhaal nogmaals dat ik Cuba ontsla van alle verantwoordelijkheid, behalve die welke voortvloeit uit haar voorbeeld. Als mijn laatste uur slaat onder een andere hemel, zal mijn laatste gedachte voor dit volk zijn en speciaal voor jou. Ik dank je voor alles wat je me bijbracht en voor jouw voorbeeld waaraan ik trouw zal proberen te blijven tot in de uiterste consequenties.

Ik ben het altijd eens geweest met de buitenlandse politiek van onze revolutie en dat ben ik nog steeds. Waar ik me ook bevind, zal ik me steeds verantwoordelijk voelen als Cubaans revolutionair en zo zal ik me ook gedragen. Ik heb er geen spijt van dat ik mijn kinderen en mijn vrouw niets materieels nalaat. Ik ben blij dat het zo is. Ik vraag niets voor hen omdat ik weet dat de staat in alles zal voorzien wat ze nodig hebben om te leven en voor hun opleiding .

Ik zou jou en ons volk nog veel kunnen zeggen, maar ik voel dat dat niet nodig is. Woorden kunnen niet uitdrukken wat ik wil zeggen en het is de moeite niet waard velletjes papier vol te kladden.

Tot de overwinning voor altijd. Het vaderland of de dood (Hasta la victoria siempre! Patria o Muerte!).

Ik omhels je met revolutionaire vurigheid.

Ché

Ga terug naar het overzicht van alle artikelen.